Los laten.
Mijn vader had een wilde tuin.. rond om het thuis..Vol met groen en allerlei bloemen en vooral hele mooie grote rozen! Prachtig vond hij het en kreeg vaak bekijks van mensen die voorbij liepen en spraken dan over de bloemetjes en bijtjes. Wat was hij dan trots. Iedere dag, eerst even ontbijten, de hond uitlaten en daarna de tuin in.. wat een werk.. maar hij genoot er zichbaar van. Was het geen tijd of weer om te snoeien of te planten, dan was hij wel aan het schilderen, timmeren, muurtjes metselen of met zijn grote vijver met 'kooi'karpers bezig.
Na dat mijn ouders er niet meer waren, heeft het huis lange tijd leeg gestaan. Het werd maar niet verkocht.. maar de rode rozen groeide gewoon door. Ieder jaar als ik dan weer langs reed zag ik de rozen boven de heg en al het groen sierlijk uitsteken. Het leek net of ze naar me zwaaide als ze heen en weer bewogen door de wind.
Altijd zag ik nog in gedachte mijn moeder voor het raam staan om me uit te zwaaien en mijn vader met zijn handen op zijn rug en zijn pet op in de tuin staan en de hond kwispelend om zijn benen.
Nu... is het eindelijk van andere mensen en hebben de hele tuin betegeld en rondom een ijzer hek. Ook mooi maar anders.. en de rozen zijn weg..
Nu... als ik langs rij, is het niet meer echt ons huis.. ik kijk nog wel altijd, maar het raakt me niet meer. Alleen het naambordje van mijn vader zit nog op de deur?! Waarschijnlijk zo goed vast gemaakt dat het niet meer te verwijderen is.
Nu... weet ik dat er ws een ander gezin gelukkig in zal wonen en net als ons daar de verjaardagen en feestdagen zullen vieren en net als ons ook groot groeien en uit huis zullen gaan en ook net als ons elkaar een keer los moeten laten...
