VRIJHEID

Mijn cliënt zit in haar versleten bloemetjes stoel als ik binnen kom. Het duurde al enige tijd voor ik binnen kwam omdat ze niet meer wist hoe de intercom werkt. Ik doe de deur achter me dicht en loop door de gang de kamer in en zeg haar vriendelijk gedag en ze lacht vriendelijk terug. Ik zet mijn tas neer en zeg dat ik lekker kopje thee voor haar ga zetten. Terwijl ik weet dat ze me niet begrijpt en onverstaanbaar iets tegen me zegt, knik ik en loop naar de keuken en zet een potje thee.. met warme melk wat ze zo lekker vind. Haar blik volgt me tevreden van uit haar stoel, en ziet elke handeling die ik doe. Blij dat er eindelijk weer iemand langs komt.. Ik zet de thee op een veilige plek neer en na 5x herhaald te hebben dat ze moet oppassen omdat de thee nog heet is, geef ik het op.. en probeer met gebaren duidelijk te maken wat ik bedoel.. ze zegt iets onduidelijks en buigt naar voren en pakt voorzichtig haar kopje.. ' oei.. dat is heet'! zegt ze.. Dat bedoel ik dus..dacht ik bij mezelf.. We kijken naar buiten en naar foto's en in boeken en maken met handen en voeten een praatje voor zo ver het te begrijpen is en ik geef hier en daar op goed geluk het juiste antwoord. Ik kijk verder onopvallend of alles nog goed is in het huis, keukenkastjes en koelkast. Bekijk de administratie en maak een einde aan het bezoek. Ik pak nog even een vestje omdat ze het fris heeft en help haar hier in. Zet nog wat extra drinken neer en leg een lekker koekje neer.. 'Voor straks'..zeg ik.. maar het werd al dankbaar op schoot genomen. 'U bent zo anders, opvallend..' zegt ze toen ik een hand gaf en gedag zei. Ze blijft mijn hand vast houden en trekt mijn bloesje recht.. Of ik dat als compliment op moet vatten weet ik niet.. kom er ook niet achter.. cliënte is stokdoof en snapt niet wat ik haar vraag.. Ik laat het zo.. De kus op mijn hand zegt al genoeg.. ik lach en ik knik en maak voorzichtig mijn hand los. Dat is het voordeel van mijn werk.. ik heb wel genoeg tijd om voldoende aandacht te kunnen geven. Anderen willen dit ook maar door de werkdruk kan dit helaas niet. "Kom je morgen weer"? Vraagt ze.. ik schud van nee.. "Ik kom volgende week weer langs" "Vanavond komt de zuster weer om u eten te geven en naar bed te brengen" roep ik onprettig hard en goed articilerend in de hoop dat ze er iets van hoort.. ik weet niet of ze het begrijpt.. ze lacht en roept "Tot de volgende keer dan maar hoor" ! We zwaaien naar elkaar en ik ga de deur uit. Het felle licht van buiten doen mijn ogen dicht knijpen en moeten weer wennen aan het licht.. Wat een vrijheid om zo naar buiten te kunnen stappen en genieten van de zon en wind en frisse lucht.. het is eigenlijk helemaal niet zo van zelfsprekend als we denken..